Σε αντίθεση με το φωτεινό φάσμα του Νεύτωνα και την αντίληψη του Ίττεν, κατά την οποία το χρώμα μελετάται κυρίως ως υποκειμενικό φαινόμενο και ως σχέση χρωματικών συγκρίσεων, το 2008 μια έκθεση με τον τίτλο Color Chart που έλαβε χώρα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, αποκάλυψε οτι από το 1950 και μετά σε ένα μέρος του καλλιτεχνικού κόσμου που εισερχόταν τότε στη μεταμοντέρνα εποχή, είχε καλλιεργηθεί μια αντίληψη του χρώματος ως χρωστικής ύλης. Κατά την αντίληψη αυτή το χρώμα δεν αντιμετωπίζεται τόσο ως χρωματικές εντυπώσεις και αντιθέσεις αλλά ως μπογιά βαψίματος. Το υποκειμενικό και φαινομενικό στοιχείο του χρώματος παραμερίζεται και οι καλλιτέχνες εστιάζουν στα ready made colors, όπου το χρώμα είναι αγορασμένο παρά χειροποίητο και διαφοροποιημένο από το υποκειμενικό γούστο του καλλιτέχνη και τις αποφάσεις του.
Η καλλιτεχνική αναζήτηση για ατομική έκυπαση συχνά επιτυχημένη μέσα από τα χπώματα αντικαταστάθηκε από την υπάση του Andy Warhol "I want to be a machine". Αυτή η θέση εξελίχθηκε σε κάτι που ονομάζεται "color-chart sensibility"
