Η κύρια έννοια της δομής των έργων της  Δήμητρας Γιαννακάκου Ραζέλου είναι η απόδοση του χρώματος στο χώρο ως γλυπτό. Το χρώμα νοείται ως η χρωστική ύλη της ζωγραφικής, η λαδομπογιά ως ύλη, όχι ως φαινομενικές χρωματικές εντυπώσεις του ανθρώπινου υποκειμένου προερχόμενες από το φωτεινό φάσμα του Νεύτωνα. Στα έργα η ύλη του χρώματος αποδίδεται στον πραγματικό χώρο σαν να βγαίνει από τα όρια του δισδιάστατου ζωγραφικού καμβά. Έτσι το χρώμα ως ύλη γίνεται πραγματικός χώρος.

«Απλά είναι τα χρώματα που συμφωνούν με τα στοιχεία, δηλαδή τη φωτιά, τον αέρα, το νερό και τη γή. Ο αέρας και το νερό από μόνα τους είναι εκ φύσεως λευκά, ενώ η φωτιά και ήλιος χρυσαφιά. Η γή επίσης είναι εκ φύσεως λευκή, φαίνεται όμως πολύχρωμη επειδή είναι βαμμένη. Τούτο είναι φανερό στη στάχτη όταν καίει, η υγρότητα που προκάλεσε το βάψιμο, γίνεται λευκή, όχι τελείως όμως, επειδή έχει βαφεί από τον καπνό που είναι μαύρος.»  Αριστοτέλης Άπαντα τόμος 35ος, Ελάσσονα 1